Wat heeft een burn-out eigenlijk met werk te maken? Moet de ziekte erkend worden als beroepsziekte of niet? Onlangs werd deze discussie in België gevoerd, omdat men daar – net zoals in Nederland – bezorgd is over het aantal werknemers met een burn-out. HR expert Heidi Verlinde beantwoordt deze vragen door de kenmerken van een beroepsziekte, een arbeidsgerelateerde ziekte en een burn-out met elkaar te vergelijken.

Beroepsziekten zijn ziekten die veroorzaakt zijn door het uitoefenen van een beroep. Maar niet iedere ziekte die men op het werk oploopt is een beroepsziekte. Om een ziekte als beroepsziekte te laten erkennen, moet het werk – het werk dat bij een beroep hoort – de enige en rechtstreekse oorzaak van de ziekte zijn. Zijn er meerdere redenen voor het ontstaan van de ziekte, bijvoorbeeld privéomstandigheden, dan is het geen beroepsziekte en wordt dit ook niet aldus vergoed. Wat iemand aankan, verschilt per persoon. Bij het ontstaan van een burn-out spelen dus ook altijd persoonlijke factoren mee, naast de draaglast van het werk.

Is burn-out een arbeidsgerelateerde ziekte?

Arbeidsgerelateerde ziekten zijn geen beroepsziekten. Het gaat om ziekten waarbij de blootstelling aan een bepaald risico groter is dan die waaraan de bevolking over het algemeen onderhevig is. De invloed van het werk op het ontstaan van de ziekte is groot, maar het werk is niet de enige oorzaak. Dit geldt zeker voor een burn-out. De ziekte ontstaat als gevolg van een langdurig onevenwicht tussen wat het werk vraagt en wat de werknemer aankan. Een burn-out is een gevolg van structurele werkstress, maar werkstress is niet de enige oorzaak. De toestand van mentale uitputting is het gevolg van een structureel onevenwicht tussen de draaglast opgelegd door de arbeidssituatie en -context en de draagkracht van het individu.

Burn-out preventie: gedeelde verantwoordelijkheid

De draagkracht van het individu speelt een minstens even belangrijke rol als de werksituatie bij het ontstaan van een burn-out. Daarom is het voorkomen van een burn-out een gedeelde verantwoordelijkheid van de werkgever en werknemer. In het ideale plaatje zorgt de werkgever voor structurele ingrepen door een gerichte aanpak van de mogelijke burn-outrisico’s in zijn organisatie. De werknemer houdt zijn eigen grenzen in de gaten, versterkt zijn mentale veerkracht en bespreekt problemen en stress op de werkvloer op tijd. De overheid houdt een vinger aan de pols en ondersteunt werkgevers en werknemers met bijvoorbeeld preventieprogramma’s.

Bron:

demorgen.be | 20 januari 2016