Ik had in eerste instantie contact gezocht met Ingrid (BoFit-coach) voor haar rol als diëtiste. Ik had nadat ik door mijn rug was gegaan (tot tweemaal toe spit) er wat kilo’s bij gekregen en ik wilde die er weer af. Op basis van ervaringen uit het verleden moest ik dit maar niet in mijn eentje proberen. De eerste keer belandde ik namelijk in een depressie en de tweede keer kreeg ik voor het eerst spit. Dus ik zocht eigenlijk iemand die me wat af kon remmen. Geen stok achter de deur, maar een stok voor de deur. Dit was ergens in november/december.

Toen we de eerste keer afspraken zat ik eigenlijk best wel in een zware periode. Ik was nog niet hersteld van mijn tweede keer spit en ik had constant een zeurende pijn in mijn been. Nadat Ingrid mijn verhaal had aangehoord trok ze zelf eigenlijk al de conclusie dat ik mogelijk tegen een burn-out aanzat en een preventief traject bij BoFit een goed idee zou zijn. Ik had namelijk al bijna een jaar last van moeheidsklachten waar de huisarts ook geen concrete oorzaak voor kon aanwijzen, anders dan misschien ‘werkgerelateerde’ oorzaken. Toegegeven, ik zat ook al een tijdje in mijn maag met of ik wel dit werk moest/wilde blijven doen. Het was ook niet uitgesloten dat mijn twee keer spit iets met die situatie te maken had. Rond die tijd was ik ook op aanraden van mijn vrienden en collega’s maar eens naar de arboarts gegaan. Dat was een heel andere aanpak, maar wel een gelijksoortige conclusie. Namelijk: er moet iets gebeuren in de preventieve sfeer. Het lukte om een traject bij BoFit te starten, in plaats van een van de andere zorgaanbieders van mijn werkgever. Het feit dat het in de natuur was en dat het niet per se gericht was op mij weer ‘aan het werk’ te krijgen was een van de doorslaggevende factoren.

Ondertussen kreeg ik steeds meer pijn aan mijn been terwijl ik wel onder behandeling stond bij de fysio en begon ik noodgedwongen ook vrij zware pijnstillers te gebruiken. Ik werkte ondertussen wel gewoon door, maar op aanraden van de arboarts wel 6 uur per dag in plaats van 8. Na een paar maanden was duidelijk dat ik gewoon een hernia had, maar dat werd pas helder toen ik ergens in februari in de MRI-scan ging. Door omstandigheden duurde het best lang voordat mijn coach en ik onze eerste officiële afspraak hadden, en eigenlijk zou dat midden in de kerstweek zijn. Ik was toen ondertussen naar mijn ouderlijk huis vertrokken, wat zeker niet de buurt was waar mijn coach normaal gesproken werkt. Echter het toeval wilde dat Ingrid daar in de buurt op vakantie was en ze wilde op de ochtend van tweede kerstdag wel afspreken. Dit was echt superfijn voor mij, omdat ik ondertussen niet in staat was lange stukken te reizen vanwege de pijn (en ondertussen uitvalverschijnselen) aan mijn been.

En zo startte het traject! Mijn coach heeft altijd rekening gehouden met mijn fysieke mogelijkheden. In het begin hield ze er waarschijnlijk meer rekening mee dan ik zelf deed. Bovenstaand verhaal is ook illustratief voor hoe ik toen (en ik hoop vanaf nu niet meer) in het leven stond. Namelijk ongemakken en dergelijke gewoon negeren en lekker doorstampen. Eigenlijk stelde ik mijn eigen welzijn altijd ondergeschikt aan wat ik wilde bereiken. Zij het iets sportiefs of iets op werk. Ik mocht vanaf januari ook maar 12 uur in de week werken, en het duurde twee maanden voordat ik me daarbij neergelegd had of zelfs het belang ervan inzag.

Mijn BoFit-coach heeft me laten realiseren dat dit toch niet echt een goede manier van doen is, en dat het allemaal zoveel fijner kan. In het begin trad zij vooral op als mijn rem, maar later liet ze me mijn eigen rem zijn. Dit ging in het begin misschien iets vaker mis dan goed, maar ik merkte het wel meteen als ik weer uit de bocht was geschoten. Ze gaf me dan ook tips en trucs hoe ik tot rust kon komen en zolang ik me daaraan hield hielp het ook echt.

Zo gingen de weken voorbij en kwam ik er stukje bij beetje achter dat ik me met rust (reinheid en regelmaat) gewoon steeds beter voelde, en dat mijn herniaklachten ook steeds minder werden. In het begin kon ik qua sportieve activiteiten helemaal niks dus was het ook heel makkelijk om daar de gematigdheid in te pakken. Lees: niet elke keer helemaal tot het gaatje te gaan omdat het dan pas goed genoeg was. Echter ik vroeg me toch wel af hoe het zou gaan als ik weer ‘fit’ was en in theorie dus dat gaatje weer op zou kunnen zoeken. Ik ben nu een aantal maanden weer aan het sporten en ik moet zeggen dat het me aardig goed afgaat. Waar ik me vooral over verbaas is hoe ik in hemelsnaam het zo lang heb kunnen volhouden op de manier zoals ik het altijd heb gedaan. Ik werkte elke dag van 9 tot 6 en ging dan nog elke dag 1 tot 2 uur sporten. Geen wonder dat de tank op een gegeven moment helemaal leeg was.

Ondertussen staat de laatste sessie voor de deur. Ik ben bijna helemaal klachtenvrij wat mijn hernia betreft. Ik weet ondertussen dat het niet alleen tussen mijn oren maar ook diep van binnen toch wel heel fijn is om mezelf niet zo op te jagen en dat ik af en toe ook best mag zeggen “joh, zoek het even uit, ik ga chillen”. Ook al stond er een uur hardlopen op het programma. Het mooie is ook dat waar ik mijn coach in eerste instantie over contactte, namelijk mijn gewicht, een stuk minder belangrijk is geworden dan eerst. Vorig jaar september was de eerste gedachte die ik had toen ik door mijn rug ging: oh jee mijn gewicht, als dat maar goed gaat, alles wat erbij komt MOET er echt weer af. Kijk, natuurlijk wil ik het er nog steeds graag afhebben. Maar ik ben ondertussen wel zo ver gekomen dat als het er af moet met ongelooflijk veel afzien, doorzetten, grenzen overschrijden en wat nog meer, dat het me allemaal niet waard is. En die gedachte is me juist onbetaalbaar veel waard.