Grofweg twee jaar geleden werd ik de vrouw van. De vrouw van een man met een burn-out. Een burn-out die zo heftig was dat het uitmondde in depressieve klachten. Ik zag het al lang aankomen en heb hem er meerdere keren voor gewaarschuwd. Helaas zag hij dat zelf niet zo en was zijn idee nog harder te gaan waarna hij in het meest diepe dal ooit terecht kwam. Hij werd kwaad, woest zelfs en zag niets meer zitten. Ook mij niet meer en het gezin werd te veel.

De afgelopen twee jaar zijn erg zwaar geweest. Ik heb het meeste alleen moeten doen: het gezin draaiende houden, zorg om mijn man, vechten voor mijn man, ons huwelijk en ons gezin omdat hij dat niet kon. Maar ook nog drie dagen werken in een functie die met gemak in vijf dagen past, veel meehelpen op school voor de kinderen en nog veel meer andere nevenactiviteiten. Niemand in onze omgeving wist dat mijn man zo afgezwakt was en merendeel van de tijd niet meer thuis woonde dus dat idee hooghouden kostte me ook veel energie.

Mijn man wilde geen hulp meer van psychologen omdat hij niet het idee had dat het hem verder bracht waarna ik opzoek ging naar iets anders en BoFit opperde. Ik belde Bo Bogaard voor een intakegesprek en legde zijn hele verhaal uit. Bo zei gelijk: “Ik denk dat je zelf rijp bent voor een traject bij ons. Ik hoor alleen jouw man zijn verhaal maar volgens mij gaat het om jou en hoe jij hier sterker uit gaat komen. Het kan zo maar zijn dat jij zelf om gaat vallen, dit kan niemand lang volhouden”.

Zijn woorden hebben me echt aan het denken gezet. Ik had niet het idee dat ik het nodig zou hebben maar wilde niet ook omvallen, al helemaal niet voor mijn kinderen. Ik stond wel open voor een kennismakingsgesprek en zodoende liep ik niet veel later in het bos met BoFit-coach Ingrid. Binnen drie vragen geloof ik had ze me al te pakken en brak ik. Ik heb alles eruit gegooid en de tranen bleven komen.

Uiteindelijk ben ik een preventief traject gestart. De eerste paar sessies waren best heftig met veel tranen en opdrachten die je dwingen naar jezelf te kijken. Maar ik heb het ook als enorm fijn ervaren. Toen ze met vakantie ging en wij onze wekelijkse afspraken naar 2 à 3 wekelijks gingen verplaatsen merkte ik hoe enorm ik gewend was geraakt aan onze afspraken.

Mijn coach en ik hebben heel erg veel gesprekken gehad en voornamelijk komt alles neer op controle loslaten en mezelf centraal zetten. En proberen de stress op bepaalde vlakken te verminderen door meer ‘nee’ te zeggen en ademhalingsoefeningen doen om mijn hoofd leger te houden. Aan het begin dacht ik dat dit niets voor mij zou zijn. Maar eerlijk is eerlijk… het kost wat moeite maar het werkt! Ik voel aan alles dat ik er sterker in sta en dat mijn ogen weer geopend zijn. De oefeningen waren confronterend maar ook leuk en ze werken vaak door gedurende de week. En we zijn op een paar echt mooie natuurplekken geweest!

Inmiddels heb ik het sporten weer opgepakt voor mezelf, mijn agenda anders ingedeeld en meer mensen om me heen deelgenoot gemaakt van hoe het ervoor staat. Ik kan echt nog meer stappen nemen voordat ik echt voor mezelf ga in plaats van een ander, maar ik zit op de goede weg en besef het in ieder geval. Meer genieten en meer in rust doen, dat is waar ik voor wil gaan!