Terugkijkend op de jaren/maanden voorafgaande aan mijn burn-out had ik al meermaals piekmomenten waarin ik een grote mate van stress ervaarde. Ik heb deze altijd weggewoven als onderdeel van mijn snelle carrièreontwikkeling en de bijkomende druk/stress. Daarnaast staat de IT-wereld altijd al bekend om zijn hogere druk en stressgehalte. Daarbovenop had/heb ik ook een redelijk bewogen privéleven waardoor er weinig tijd was voor rust.

Ik heb een lange periode getwijfeld of ik zelf niet de beperkende factor was en gewoonweg heel gevoelig was voor stress. Anderen om mij heen hoorde ik daar relatief weinig over. (Later bleek dat er meerderen met vergelijkbare klachten waren maar er gewoon niet openlijk over gesproken werd.) Omdat deze piekperiodes zich vaak afwisselden met wat rustigere periodes had ik telkens wel weer wat tijd om te herstellen.

Echter duurde de laatste jaren de piekmomenten steeds langer en werden de rustmomenten korter. Met de komst van onze drie kids (die alle drie zeer slechte slapers waren) hield ik maar weinig rustmomenten over. Dit resulteerde erin dat ik niet meer normaal kon functioneren (geen energie, concentratie, plezier, motivatie, staren naar het scherm, wazig zien, altijd moe wakker worden), zowel werk als privé.

Toen ik merkte dat stress mijn leven overnam (wat het eigenlijk al zo’n twee jaar deed) heb ik besloten actie te ondernemen en aan de rem te trekken. Een lastig, maar achteraf heel goed besluit!

Via een collega ben ik in aanraking gekomen met BoFit. Hij was zeer te spreken over de aanpak. Op basis van zijn verhalen, die mij zeer aanspraken, heb ik de keus gemaakt om ook dit traject te volgen.

In eerste instantie dacht ik dat ik hier zelfstandig wel uit zou komen. Maar mijn collega had diezelfde gedachten gehad om vervolgens na een half jaar weer opnieuw thuis te komen zitten. Dit wilde ik absoluut niet, en onder het mom van baat het niet schaadt het niet heb ik contact gezocht. Na een eerste prettige kennismaking met Bo (eerste contactpersoon binnen BoFit) ben ik mijn trajecten begonnen.

Tijdens mijn eerste sessie met BoFit-coach Menno hing er al direct een ontspannen en open sfeer. Iets wat mij al meteen een vertrouwd gevoel gaf en waardoor de gesprekken/sessies ook zeer natuurlijk verliepen. De combinatie tussen buitenlucht, mooie omgeving, wandelen en rennen, beviel mij goed en droeg bij aan de ontspannen sfeer. Naast de gesprekken over de behandeling was er ook voldoende ruimte voor de dagelijkse gesprekken.

Mijn doel van het doorlopen van het BoFit-traject was om handvaten mee te krijgen om in de toekomst beter om te kunnen gaan met stress.  In ieder geval om ervoor te waken dat het niet weer opnieuw zover zou komen. Omdat ik al een paar weken thuis zat, en daardoor wat meer rust had (lees: tijd, de rust was er toen nog niet) ben ik gaan nadenken over de afgelopen jaren/maanden. Over hoe ik mezelf voelde en waar de druk vandaan kwam. Het zelfbeeld dat ik heb opgedaan presenteerde ik dan weer aan mijn coach. Deze bevestigde dat ik mijn valkuilen aardig inzag, alleen er nu nog wat mee doen en er bewust van blijven.

Een van de belangrijkste aandachtspunten was de balans tussen activiteiten. Het leren herkennen wat voor mij inspannend, en ook ontspannend was. En om daarin dan weer de balans terug te vinden. Zowel in privé- als werkgerelateerde activiteiten. Dit en met nog een aantal andere handvaten/ezelsbruggetjes ben ik langzaam aan het dagelijkse privéleven weer gaan oppakken.

Ook heb ik echt de tijd genomen om goed uit te rusten. Want waar ik dacht dat ik met een paar weken wel weer up en running zou zijn, kwam ik er al snel achter dat dit hersteltijd kostte. En deze tijd heb ik er dan ook voor genomen.

Langzaamaan bouwde ik mijn inspanningsmomenten op en probeerde dit voldoende af te wisselen met ontspanning. Mijn bevindingen hierin bespraken we dan weer tijdens de sessies. Ik kreeg dan nieuwe aandachtspunten die ik kon meenemen.

Toen kwam het moment dat ik weer langzaam mijn werk moest opbouwen. Op dezelfde manier zoals ik ook met mijn privéactiviteiten had gedaan. Dit ging me zeer goed af. Het weer onder de collega’s zijn gaf me ook de nodige extra energie.

Ik ben begonnen met werkzaamheden waar nog geen interne of externe druk op lag. Zo kon ik gemakkelijk afschalen waar nodig. Hier heb ik vanuit de directie/organisatie alle tijd/ruimte voor gekregen waardoor er geen extra druk ontstond. Deze werkzaamheden ben ik steeds verder gaan uitbouwen met klantwerkzaamheden, en uiteindelijk ook weer het meedraaien van projecten. Hierbij focussen op balans houden tussen inspannende en ontspannende werkzaamheden.

Nadat ik inmiddels alweer drie maanden thuis had gezeten dacht ik wel voldoende uitgerust te zijn. Niets bleek minder waar toen ik na een intern overleg van twee uur helemaal gesloopt was. Ik was bang dat dit gevoel niet meer weg zou gaan. Tijdens de sessies werd benadrukt dat dit proces tijd nodig had en daar had ik me dan ook bij neergelegd.

Iedere week maakte ik kleine stapjes. Meermaals had ik het gevoel weer de oude te zijn om er na een paar weken achter te komen dat ik me nog beter kon voelen. Op dit moment heb ik een punt bereikt waar ik me weer de oude ik voel. Ik word ‘s ochtends (meestal) fris wakker en heb zin om te werken of om op vrije dagen dingen te ondernemen. Ik heb het gevoel terug dat ik stiekem al jaren kwijt was. Ik ben dan ergens ook blij dat de emmer is overgelopen, en ik hierdoor heel anders naar mijn leven en werk kijk. Iets wat ik misschien niet had gedaan als ik telkens tegen die bovengrens aan was blijven hangen.

Ondanks dat ik denk dat ik me weer volledig de oude ik voel, denk ik dat er nog steeds verbeteringen doorgevoerd kunnen worden. Hierdoor kan ontspanning de boventoon voeren in mijn privé- en werkleven.

Al met al kijk ik terug op een heel leerzame periode die mij heeft geholpen om de balans in mijn leven terug te vinden. Missie geslaagd!