Na bijna twee jaar alle ballen in de lucht gehouden te hebben, ontstonden er lichamelijke klachten. Twee collega’s waren langdurig ziek en een andere collega ging uit dienst. Het werk van m’n collega’s kwam grotendeels op m’n bordje te liggen. Ik had wel vaker hoofdpijn en last van m’n darmen. Op een gegeven moment stortte ik in, in het bijzijn van m’n collega’s in Duitsland. Zij gaven aan dat ik beter hulp kon zoeken om de stress kwijt te raken en ermee om te gaan. Omdat alle vaste grond onder mij leek te verdwijnen ben ik hulp gaan zoeken via het werk, dit door een traject bij BoFit aan te gaan.

Buiten de gesprekken voeren was een verademing. In deze gesprekken kun je gemakkelijk over alles praten (omdat je naast elkaar loopt, red.) De mooie omgeving geeft je een goed en voldaan gevoel. De progressie van het traject zat hem vooral in het begin, het bewustwordingsproces. De term wabi sabi (acceptatie dat niet blijft zoals het is, red.) is me ook wel bijgebleven. Volgens mij zou deze filosofie me ook nog verder kunnen helpen als ik me er meer in verdiep. Positieve feedback van m’n coach Vincent hebben me goed gedaan, daar kreeg ik weer energie van.

Het BoFit-traject heeft me op een andere manier naar bepaalde werksituaties leren kijken. Ik ben bewust geworden van wat er gebeurt en dat ik door m’n acties richting kan geven. Ik heb geleerd duidelijker te communiceren, dus ook nee zeggen wanneer werk op m’n bordje wordt geschoven. Ik ben ook een zoektocht gestart naar wat mij in en buiten het werk meer energie geeft. Daar wil ik me meer op focussen. Ik ga voorleggen aan m’n werk of ik 4 x 9 uur kan werken, omdat één dag even geen werkdruk me rust geeft.