Na weken alles op internet gelezen te hebben over burn-out, overspannenheid, depressie en depressieve klachten ben ik eruit: ik ben dus inderdaad overspannen. Mijn huisarts heeft er slechts 10 minuten voor nodig om de diagnose te stellen. “Overspannen? Dank u,” zeg ik tegen hem, want het voelt als een opluchting. Het is een label dat direct duidelijkheid verschaft over mijn psychische en lichamelijke klachten.

Ik sluit de deur van de spreekkamer en loop naar buiten, de stem van de dokter nog in mijn hoofd. “U hebt te veel gedaan, te hard gewerkt zonder tussendoor te ontspannen. Doe het even rustiger aan en zoek begeleiding die bij u past om te herstellen.” Als je lichaam zo verkrampt is dat je gevoel en brein niet meer samenwerken, dan ben je overspannen. En hoe dat komt? Wat zei hij daar ook alweer over, ik ben het even kwijt. Maar ook dat schijnt een symptoom van overspannenheid te zijn.

Hoe nu verder? Medicatie? Begeleiding zoeken? Of niets doen en afwachten of het vanzelf over gaat. Of wachten tot ik een oproep krijg, weer naar de dokter voor een derde consult? Terwijl ik naar huis loop, krijg ik angstige gedachten . Ik denk dat voorbijgangers het aan mij zien, dat is dus een overspannen mens. Ze nemen me niet serieus, ze lachen me uit, want ik heb dit aan mijzelf te danken, had ik maar beter moeten luisteren. Ik huil van binnen. Ik krijg een paniekaanval en ga rennen, laat me me toch met rust! Ik schiet mijn huis in en ga weer achter mijn computer zitten, ik typ het woord ‘overspannen’. Ik weet het echt niet meer.

Bo Bogaard
Mastercoach en ontwikkelaar BoFit-methode