Mijn oude directeur ging met pensioen en één van de bestaande managers werd de nieuwe directeur. Hij had grootse plannen. We begonnen aan een reorganisatietraject, de hele boel ging op de schop. Ik had daar hard voor gewerkt en een heel aantal mooie dingen voor elkaar gekregen in de organisatie en kreeg dan ook promotie. De nieuwe directeur bood mij een nieuwe leidinggevende functie aan, ik kwam direct onder hem te werken. Ik had eerder met hem samengewerkt en kon goed met hem opschieten. Hij was altijd erg aardig tegen mij, gaf me veel complimenten over het werk en gaf aan dat hij me graag wilde coachen. Vanaf het moment dat mijn functie officieel inging veranderde er langzaam iets. 

“Zijn complimenten werden steeds persoonlijker”

Omdat ik direct onder hem werkte verzocht hij me meerdere keren per week om alleen op zijn kantoor te komen. Dan draaide hij de deur op slot en deed net alsof dat heel gewoon was. Hij vertelde me hoe ik moest reageren, dat ik me wat meer moest ontspannen. En tijdens ons wekelijkse werkoverleg pakte hij mijn hand vast. Het ging heel geleidelijk. Met kerst kreeg ik een persoonlijk gedichtje van hem en toen de derde kus op de mond bij het station.

Ik raakte in de war. Hij negeerde mijn signalen dat ik erg gelukkig ben met mijn man en niet aangeraakt wil worden. Hij maakte me duidelijk dat ik voor mijn contract en mijn beoordeling van hem afhankelijk was. Hij manipuleerde me heel subtiel en ik wist niet meer hoe hier uit te komen. De aanrakingen en opmerkingen werden erger: handen onder mijn trui terwijl ik ’s avonds aan het mailen was en seksuele voorstellen. Ik voelde me vies en schaamde me en bleef hopen dat het wel zou stoppen zolang ik over mijn man en gezin praatte en hem duidelijk maakte dat ik niet met hem naar bed wilde.

Toen hij doorkreeg dat hij me niet kon overhalen sloeg hij om. Hij haalde me psychisch onderuit op bijeenkomsten met mijn team, pakte verantwoordelijkheden van me af, deed alsof ik dingen niet had begrepen en er iets mis met me was (gaslighting; zie Wikipedia). Hij deed alsof ik mijn werk niet aankon en het niet goed deed (terwijl hij me een paar weken daarvoor nog een excellente beoordeling had gegeven). De werkdruk werd verder opgevoerd en ik kreeg rare last minute opdrachten en veel kritiek van hem. Hij zei het vertrouwen in mij op in het bijzijn van mijn collega managers en dat ik het maar terug moest winnen, maar kon niet concreet maken wat ik dan niet goed deed. Hoe moest ik het dan terugwinnen?

Ik werd bang en onzeker en samen met de slapeloze nachten en nachtmerries die ik sinds de seksuele toespelingen had, werd ik langzamerhand een schim van mezelf. Ik voelde me zo klem zitten en zag geen enkele uitweg op dat moment. Ik kon niks meer hebben, vond niks meer leuk. Tijdens het vrije hemelvaart-weekend kon ik alleen nog maar huilen. En mijn gezin leed er vreselijk onder. Ik durfde ze alleen over de werkdruk te vertellen, deed net alsof de rest niet gebeurd was. Ik wilde er niet over nadenken en het gewoon vergeten.

Ik heb heel lang nog vastgehouden aan mijn werk. Ik dacht: als ik nog harder werk en het nog beter doe dan houdt hij wel op. Maar dat gebeurde natuurlijk niet. Na het zoveelste bezoek aan de huisarts voor slaappillen was het duidelijk dat ik overspannen was. Ik kon het niet meer ontkennen. Ik ben naar de vertrouwenspersoon binnen mijn organisatie gegaan en naar de bedrijfsarts. En zo kwam ik bij BoFit-coach Bo terecht. Hij was uiteindelijk de eerste die doorkreeg dat er meer aan de hand was dan alleen teveel werk.

De natuur en het sporten brachten me ontspanning en Bo gaf me de tijd om te vertellen, stukje bij beetje, wanneer ik daar klaar voor was. En hij gaf me het inzicht dat het niet mijn schuld was. Samen werkten we aan mijn zelfvertrouwen en het terugvinden van wie ik ben. Hij durfde zich uit te spreken naar mijn werkgever en steunde me waar nodig. Samen met de psychologe die mij heeft begeleid voor PTSS (posttraumatische stressstoornis) zorgde hij ervoor dat ik al heel snel weer sterker werd. Hij maakte zaken luchtiger en relativeerde, zodat ik steeds minder het gevoel had dat ik klem zat.

Toch had ik nog een lange weg te gaan door de manier waarop mijn organisatie ermee omging. Nu een jaar later heb ik een nieuwe baan en een hoge functie met een baas zonder narcistische persoonlijkheidsstoornis. Dit gebeurt me niet weer. Ik heb veel over mezelf geleerd, luister beter naar mijn gevoel en lichaam. Ik denk nooit meer dat ik er in mijn eentje uit moet komen, maar schakel hulp in wanneer nodig. Geen schaamte meer. En ik ren nog elke week, gewoon voor de leuk.