Wat er aan de burn-out vooraf ging. Ik had een leuk gezin, goede baan, drie keer in de week intensief sporten, lekker klussen rondom eigen en huis van oudste kind, en constant zorgen maken voor en over iedereen om mij heen. Reorganisaties op het werk waren business as usual en ik had er al vele overleefd. Overal bij betrokken zijn vond ik leuk en ik wist daardoor vaak meer dan een ander. Tijdens een vakantie begon ik allerlei fysieke verschijnselen te krijgen die onverklaarbaar waren. Daarom direct na de vakantie huisarts, ziekenhuis en specialisten gesproken, maar geen van allen konden iets specifieks vinden.

Het vieren van mijn verjaardag was de druppel. De accu leeg en ik heb mij ziek gemeld op het werk. Reden: slecht slapen, moe, zware benen, vreemde fysieke ongemakken. Ah joh, even een paar keer een goede nacht maken en gaan. Tot ik na een paar weken in de krant las dat jongeren steeds vaker in een burn-out raken en daar stond ook een waslijstje bij met verschijnselen. Hier herkende ik er wel erg veel van. Met de huisarts en bedrijfsarts besproken en beide zeiden het niet hardop maar langdurige overbelasting zou wel eens de oorzaak kunnen zijn van mijn continue vermoeidheid.

“Het zelfstandig aanmodderen was niet de oplossing.
Dit was dus iets wat ik niet zelf kon”

Na een maand thuis zitten, ging ik weer reïntegreren op het werk. Een à twee uur per dag en dat twee tot drie keer per week, gewoon wat opvulwerk. Collega’s waren vol begrip en ik was ook erg open over mijn ‘overspannenheid’. Het heeft mij ook wel geholpen om er over te praten met collega’s en management. Maar toen ik zei dat ik al acht weken ziek was, zei een ervaringsdeskundige: “Al acht weken? Dat is pas het begin”. In mijn gedachten verklaarde ik hem voor gek. Ik langer dan twee maanden ziek? Ben je helemaal gek? Dat kan niet, ik moet door.

Via de werkgever kon ik elf sessies met psycholoog krijgen. Achteraf kijk ik hier naar als een kopje thee drinken op de Zuid-As in een groot glazen kantoor. In die periode ben ik ook weer meer gaan werken en medio september 2015 ging ik weer voor 100% aan het werk. Maar had wat betreft sporten en privéactiviteiten het gevoel dat ik er nog lang niet was. Toch merkte ik dat ik wel steeds iets meer ging doen; weer meer sporten en wat klusjes oppakken.

Vanaf november 2015 werd er weer een reorganisatie aangekondigd. Er waren verkoop-/aankoopperikelen voor woning van de kinderen en ons kleinkind moest twee keer met spoed naar het ziekenhuis. In mei 2016 voelde ik mij weer afglijden naar een dieptepunt. Ik ging slechter slapen en had last van fysieke ongemakken. Nu was ik het zat. Het zelfstandig aanmodderen was niet de oplossing. Dit was dus iets wat ik niet zelf kon.

Ik nam contact op met een vriend die mij in het begin van mijn burn-out al eens op BoFit had gewezen. Ik had positieve verhalen vernomen en dan toch maar de stoute schoenen aangetrokken en om hulp gevraagd op het werk. (Ik om hulp vragen? Ik die alles zelf kan, doet en wil? Ik heb toch geen hulp nodig!) Na een intakegesprek met BoFit-coach Bo heb ik dezelfde week een gesprek met werkgever aangevraagd. Werkgever was vol begrip en geen enkel probleem om de kosten voor de begeleiding door BoFit te bekostigen (pffffff).

En nu verder. Wandelen, hardlopen en praten met mijn coach Bo in de duinen. Ik had een aantal eye openers: ik wil alles zelf doen, alles moet op mijn manier, ik wil alles weten, ik wil alles onder controle houden, ik sta constant op scherp, ik wil alles horen wat er in mijn omgeving besproken wordt, ik blijf maar gaan, inspanning versus rust ken ik niet.

Een paar simpele voorbeelden. Tijdens het wandelen door de duinen keek ik 20 à 30 keer achterom. Waarom? Geen idee, was een gewoonte. Ook dat was een signaal van constante alertheid. Telkens maar weer om anderen tevreden te houden en voorkomen dat ik een ander in de weg loop. Of als we gingen hardlopen ging ik gelijktijdig praten. Waarom? Wilde ik geen tijd verliezen? Wilde ik mijn coach niet laten wachten op mijn antwoorden?

Januari 2017 zit ik weer beter in mijn vel en gaat alles een stuk beter, maar ik ben er nog lang niet. In maart 2017 na een mislukte operatie bij mijn partner voelde ik mij weer afzinken. Bloeddruk was veel te hoog en door de huisarts aan de bloeddrukverlagersmedicatie gezet. Weer overal zorgen over maken en slecht gaan slapen. Na gesprek met mijn coach en werkgever extra coachingsessies gekregen. Mijn coach kon mij weer met beide voeten op de grond zetten. Zo kon ik verder gaan met mijn herstel.

November 2017. Ik voel mij zo goed dat ik na de mentale coaching nu ook zelf aan mijn fysieke kant kan gaan werken. Na jaren niet met plezier hebben kunnen sporten, heb ik dit weer opgepakt en mijn overgewicht aangepakt. Na al die jaren ‘niets’ doen waren er alleen maar kilo’s bijgekomen.

Nu eind maart 2018 voel ik mij weer lekker in mijn vel. Ik kan weer genieten van het leven, sporten, ik ben afgevallen en van de bloeddrukverlagers af. Op het werk heb ik alles beter onder controle, ik wil niet overal bovenop zitten en delegeer het werk waar ik kan delegeren. Wat een fantastisch heerlijk gevoel!

Door gebeurtenissen in en rondom ons gezin tijdens mijn herstel (de gifbeker moest in deze periode echt helemaal leeg) heeft mijn hersteltraject regelmatig een flinke knauw gekregen en heeft het geheel aanzienlijk lang(er) geduurd. Al met al heeft het hele traject van herstel mijn inzien drie en een half jaar geduurd. Maar ik weet 100% zeker dat ik zonder de ingeroepen hulp er zeker niet zelf uit zou zijn gekomen.

Allemaal succes en bedankt Bo(Fit)!