Eind mei 2017 begon de ‘reis’ waarvan ik veel geleerd heb maar die ik niet nog een keer wil maken. Ik had sinds langere tijd een wedstrijd gepland met mijn paarden. De week voorafgaand aan het evenement was ik ‘ziek’ van de zenuwen. Dacht ik…

Die vrijdag ging ik naar mijn werk. Ik kon niet eten en voelde me raar/afwezig. Tijdens een gesprek met een collega sprak ik dat ook uit. Ik had het gevoel flauw te gaan vallen. Uiteindelijk ben ik naar huis gegaan, blij dat ik veilig thuis was gekomen en in bed gaan liggen. Ik heb de wedstrijd afgebeld maar in de loop van de week daarna weer naar mijn werk gegaan. Na twee dagen werd ik ’s ochtends wakker met een beklemmend gevoel en het gevoel over te moeten geven. Ik moest terugdenken aan de scepsis (bloedvergiftiging, red.) die ik ooit heb gehad. Hetzelfde gevoel.

“Wat een eyeopener was, was de rol van de ademhaling”

Ik heb de huisarts toen laten bellen. Diagnose: hyperventilatie, mogelijk een paniekaanval. Dit was het begin van een lange weg. In eerste instantie heel moe, veel slapen. Geen prikkels kunnen verdragen. Daarna een fase van angst, hartkloppingen, niet kunnen slapen en niet kunnen eten door een omklemmend gevoel van het middenrif. In korte tijd zeven kilo afgevallen. Mijn bloed was door de huisarts onderzocht, maar hij vond geen afwijkingen. Diagnose: burn-out.

Voor de paniekaanvallen werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Zelf had ik het idee dat mijn klachten niet alleen psychisch waren. Er was een duidelijke wisselwerking tussen geest en lichaam. Via internet ben ik bij BoFit uitgekomen en de aanpak sprak mij zeer aan. Juist omdat hierin de connectie wordt gelegd tussen lichaam en geest.

Na een kennismakingsgesprek in de duinen van Egmond met BoFit-coach Tien (Tineke), heb ik besloten om een traject bij BoFit te starten. Na een aantal sessies merkte ik verbetering onder andere door af en toe weer te kunnen ontspannen. Wat een eyeopener was, was de rol van de ademhaling in het geheel. En een praktische oefening om hier de aandacht op te vestigen en te verbeteren. Hiervan maak ik nog steeds regelmatig gebruik. Een andere belangrijke eyeopener was het rollenspel: als helper, slachtoffer en aanklager. Waar zit jezelf en hoe ga je hiermee om (wisselende rollen)? Het BoFit-traject heeft geleid tot het weer starten met werken in oktober.

Vanaf het begin van de burn-out bleef ik het gevoel houden dat er iets niet klopte. Mijn grootste angst was om een ernstige ziekte te krijgen/hebben. Mijn bloedwaarden waren bij controle iedere keer goed. Tot ik eind november een knobbeltje onder aan mijn hals ontdekte: schildklierkanker. Na de boodschap ‘er zijn kwaadaardige cellen gevonden’ leef je een slechte film met jezelf als hoofdpersoon. Toch gaf het ook rust om te weten dat mijn onderbuikgevoel waar bleek te zijn.

Het BoFit-traject was net voor de constatering tijdelijk onderbroken om een EMDR-traject te volgen met betrekking tot een intensive-care-opname uit het verleden. Ik heb de oprechte belangstelling van mijn coach heel fijn gevonden tijdens de moeilijke periode van behandelingen en het wachten op uitslagen.

In mei zijn we gestart met de laatste sessies. Rond die periode ben ik ook weer voorzichtig begonnen met werken. Het is al met al een heel heftig jaar geweest. Wat de toekomst mij gaat brengen is nog een verrassing. Maar het Bofit-traject heeft mij goede handvaten meegegeven om daar de juiste vorm aan te geven.

Met heel veel dank aan BoFit-coach Tien voor de aandacht, het geduld en de praktische blik!