Soms kunnen situaties in je leven meer invloed op je hebben dan je lief is. Een tijdje geleden begon langzaamaan mijn huwelijk achteruit te gaan. Ik heb daar niet echt wat mee gedaan omdat ik het ‘te druk had’. Je denkt dat het zo’n vaart niet loopt, want je weet tenslotte wat je aan elkaar hebt. Totdat het zo erg achteruit is gegaan dat het plotseling wordt beëindigd door je partner van wie je dacht te weten wat je aan diegene had.

Dan gaat alles (een jaar of twee terug) in een stroomversnelling. Ik zat al slecht in mijn vel en ik wist eigenlijk wel dat het niet goed ging. Ik liep al tegen een burn-out aan en dan ineens zit je er middenin. Toentertijd ben ik via de huisarts doorverwezen naar een psycholoog. Ik had tijdens de behandelingsperiode nooit echt een goed gevoel bij die persoon gekregen. En ik was eigenlijk meer blij dat ik er uiteindelijk vanaf was. Maar of dat nou goed is?

De echtscheiding was inmiddels een feit en ik bleef achter met mijn twee (gelukkig al wat oudere) zoons. Ik merkte dat ik moeite had om opnieuw mijn draai te vinden in deze ‘nieuwe’ levenswijze. Het werk ging daarin ook ongewild de overhand krijgen omdat ik daar veel was. Het was erg druk en ik trok veel werk naar me toe want iemand moet het toch doen. Daar waar andere collega’s zichzelf beschermde, ging ík er langzaamaan onderdoor.

Er werd natuurlijk ook dankbaar gebruik (of misbruik) gemaakt van mijn commitment. Storingsdiensten en overwerk, gecombineerd met de normale uren. Ik voelde dat het zo niet langer door kon gaan. Ik gaf het af en toe aan op mijn eigen genuanceerde manier waardoor de boodschap niet overkwam en er eigenlijk niks veranderde.

Slecht slapen, te druk in mijn hoofd met allerlei gedachten die niet stoppen, niet meer weten hoe te ontspannen, lichamelijke pijntjes in allerlei spieren en gewrichten, altijd een soort gevoel van achternagezeten te worden. En maar proberen door te gaan met werken en alle dagelijkse beslommeringen thuis. En dan komt de dag, dan gaat het opeens niet meer.

Het enige wat ik nog kon bedenken was op een maandagochtend in plaats van naar mijn werk, naar de huisarts te gaan. Deze had gelukkig snel door dat het niet goed zat en heeft voor mij aan de ‘noodrem getrokken.’ “Lekker naar huis en er moet wat gebeuren, want je kan zo niet verder”, was het advies. Ik heb aangegeven niet veel te voelen om in eenzelfde soort traject als bij de psycholoog terecht te komen. In eerste instantie ben ik met een verwijzing voor de praktijkondersteuner GGZ naar huis gegaan om daar verdere mogelijkheden te bespreken.

Ik zat thuis, mezelf heel onprettig te voelen. Ik wist niet wat ik moest. Eigenlijk wilde ik van alles, maar ik kwam tot niks. ‘s Morgens allerlei plannen hebben voor de dag en dan ‘s avonds tot de ontdekking komen dat je alleen maar op de bank hebt gezeten. En zo zijn er wat dagen voorbij gegaan.

Inmiddels was bij mijn werkgever het nieuws de ronde gegaan dat het met mij niet zo goed ging en dat ik thuis zat. Op een paar sterktewensen via whatsapp en een enkel telefoontje van een nietsvermoedende collega na, bleef het aardig rustig. Ik sloot me daarna ook zoveel mogelijk van contact af.

Totdat de telefoon ging en de naam van het kantoor van mijn werkgever zichtbaar was. Ojee, wat willen die nou weer van me, was het eerste wat door mijn hoofd schoot. Maar ik voelde me toch verplicht om dit gesprek op te nemen. Het was onze directrice. Ze gaf aan dat ze een aantal jaar geleden met hetzelfde bijltje te hebben gehakt en dat zij een traject bij BoFit heeft gevolgd. Hier had ze veel aan gehad. Zij wilde mij ditzelfde bieden om er weer bovenop te komen en ze vroeg of zij mij wat informatie hierover mocht sturen.

Diezelfde dag nog las ik de brochure die mij was toegestuurd. De informatie sprak mij in ieder geval beter aan dan het traject wat ik een paar jaar eerder volgde. Het feit alleen al dat we lekker buiten konden zijn en niet in een klein kantoortje hoefden te praten zoals ik eerder had gedaan. Toch enigszins sceptisch heb ik ingestemd met de hulp die mij was geboden. Ik wist dat er iets gedaan moest worden en ik vond dat ik dit niet kon afslaan. Na wat administratieve dingetjes was de afspraak voor de eerste sessie een feit.

De eerste officiële kennismaking met BoFit was met coach Sofie. Ik wist niet wat ik moest verwachten en ging er eigenlijk volledig blanco heen. We hebben rustig gelopen door het natuurgebied en gepraat over allerlei zaken. Hierdoor kreeg ik snel vertrouwen in de manier waarop zij mij konden helpen. Bij het eind van de sessie gaf ik haar, bij wijze van grapje, aan dat ik blij was dat ze gewoon een ‘normale vlotte vrouw’ was en niet zo’n ‘geitenwollen sok’. Tja, dat vooroordeel had ik blijkbaar ergens aan over gehouden als ik dacht aan psychologische hulp. De activiteiten van de praktijkondersteuner GGZ waren inmiddels gereduceerd tot het op de achtergrond een vinger aan de pols houden.

De eerste paar sessies waren zeker verhelderend, soms confronterend, maar ook bevrijdend. Tijdens de gesprekken gaf zij op slimme manieren inzicht in mijn omgang met zaken waar je invloed op hebt en invloeden van buitenaf. Ik werd er hierdoor op gewezen hoe ik eerst omging met dingen en hoe dat anders of beter zou kunnen. De valkuilen werden zichtbaar en ook het lichamelijke aspect werd niet overgeslagen. De zorg voor mezelf bleek niet meer te zijn wat die zou moeten zijn. Gezonder eten, minder koffie en dergelijke moest aan het geheel worden toegevoegd. Eigenlijk wist ik dat wel, maar ik vond mezelf niet belangrijk genoeg om hier zoveel moeite voor te doen. Het werd me duidelijk (gemaakt): ik ben belangrijk en ik ben het waard om dat juist wél te doen.

Ik kwam naar de sessies nog steeds in normale kleding maar werd op een gegeven moment toch verzocht de volgende keer wat sportiefs aan te doen. Het was tijd om er ook lichamelijk wat meer tegenaan te gaan. Na elke sessie ging ik weg met nieuwe handvatten en dingen om over na te denken. Ook mijn lichaamshouding liet te wensen over en mijn ademhaling bleek niet bepaald ontspannen. Het is wel belangrijk om hierop te blijven letten en bewust van te zijn. Ik ben me nu ook beter bewust van mijn eigen gevoel, geef dat op een duidelijke manier aan en benoem de dingen zoals ze zijn zonder nuances.

Ook zijn veel dingen duidelijk geworden waarin een soort automatisme is ontstaan, maar dat niet per se de juiste manier is. Elke sessie gaf ik zoveel mogelijk aan wat mij in de tussentijd had beziggehouden en wat sommige situaties voor een reactie en gevoel teweegbrachten. Ik was erg benieuwd wat mijn coach ervan vond en kreeg hier ook tips over. Ik heb zeker vertrouwen gekregen in haar inzicht.

Op sportief gebied ging ook langzaam de intensiviteit omhoog. Op een leuke manier proberen de lichamelijke conditie weer wat op te krikken. Soms met spierpijn als gevolg. Tja, dat krijg je als je niet zoveel meer onderneemt.

Ik kan niet anders zeggen dan dat ik de afgelopen maanden veel over mezelf heb geleerd. Vooral over de dingen die er ongemerkt insluipen en op lange termijn voor problemen kunnen zorgen. Met sommige dingen heb ik nog moeite. Dat merk ik nu beter omdat ik me hier bewuster van ben. Vooral die dingen die horen bij ‘de aard van het beestje’ zijn lastig. Om die te veranderen gaat er wat tijd overheen, ben ik bang. Gelukkig zie ik die nu wel beter. Voor mij belangrijk daarin is: nee durven en kunnen zeggen, mezelf meer voorop stellen, actiever worden om bepaalde doelen te bereiken en/of dingen te ondernemen die ík graag wil.

Ik ben nu enige tijd bezig met een opbouwschema om het werk weer op te bouwen van niks naar 40 uur. Ik heb nog alternatieve taken met weinig tijdsdruk maar dat gaat gewoon prima. Elke stap daarin vind ik nog wel spannend, uit een soort angst niet weer terug te willen vallen in de oude stramienen. Ik trek in ieder geval geen dingen meer naar me toe en kan meer naast me neer leggen en laten wat het is. Ook moet/wil ik nog een gesprek hebben met mijn werkgever over het vervolg van mijn werkzaamheden.

Zoals het nu gaat, gaat het goed en dat wil ik graag zo houden. Eerlijk gezegd vind ik dat best een spannende aangelegenheid, al heb ik nog wat tijd om mij voor te bereiden in verband met vakanties van de betrokken personen.

Tijdens dit schrijven heb ik nog één sessie voor de boeg, over een paar weken. Ik kan niet anders zeggen dan dat het goed gaat. Zelfs beter dan ik me kan herinneren. Zo lang duurde het voor ik eraan toe gaf of eigenlijk móest toegeven. Ik ben veel meer ontspannen, slaap weer beter, mijn lichamelijke klachten zijn nagenoeg weg en ik heb zeker een hoop geleerd. Ik zie de toekomst weer een stuk rooskleuriger tegemoet. Ik vind het bijna jammer dat het traject afgelopen is. Ik heb er veel aan gehad.

Ik moet mijn werkgever bedanken voor het wijzen op en het aanbieden van het BoFit-traject en mijn gigantische dank uitspreken naar Sofie! Zij is een topper en tijdens deze periode voor mij een rots in de branding geweest.