Het begin. Vol emoties: triest, boos, angstig, geïrriteerd. Ik was moe, zo moe. Maar weinig slapen door piekeren, geen rust kunnen vinden. Ik werd kapot wakker en stond toch op om te vechten door de dag heen. Dit ging weken, maanden zo.

Dan de tranen die niet meer weg te houden waren. Zelfs overdag. De emmer was vol en begon over te stromen met de tranen.

Ik was stijf van de zenuwen, zag geen uitweg meer.

En toen werd ik wakker met de gedachte dat het moest stoppen. Ik moest stoppen voordat het te laat was. Heb de huisarts gebeld voor een afspraak. Eerst alle losse eindjes van het werk opgeruimd, alle files netjes op zijn plek.

De huisarts bezocht. Advies: twee weken rust en kijken wat er gebeurt. Ook een afspraak bij de praktijkassistent voor over een week. Hij had een luisterend oor.

Met lood in mijn schoenen mijn baas gebeld – een video call. Ik voelde me enorm schuldig en ik schaamde me. Uitgelegd dat ik het advies had gekregen om rust te nemen en dat ik na twee weken contact zou opnemen.

De volgende ochtend was er géén opluchting. Eerder een zware somberheid, tranen, tranen en nog meer tranen. Zo ging dat twee weken lang. Ik kon niets, ik was te moe, kapot aan alle kanten. Ik maakte wel eten en ik douchte, verder niets.

Na twee weken ontving ik een uitnodiging van de Arbo. Een dag voor de afspraak ging ik googlen voor hulp en belandde bij BoFit. Het voelde buiten mijn comfortzone; wandelen op de heide in alle weersomstandigheden. Niets voor mij, maar iets drukte me die richting op.

Arbo ging akkoord met BoFit en mijn werk ook. Eerste intakegesprek ging niet goed; ik voelde me niet op mijn gemak bij de coach. Ik kreeg een tweede kans en die was wél raak. Het coachingtraject was begonnen.

Het midden. Wandelen, elke week op de heide bij ’t Bluk. De tranen bleven komen, ik zag geen uitweg. Ik denk alleen maar: nooit meer werken, ik kan het niet meer aan, ik wil het niet meer aan.

Ik hoor mijn coach Simone aan, maar ik wil niet veranderen. Ik wil blijven zoals ik ben. Ik wil niet langzamer. En toen de stofzuiger die ophield met werken, dat was een sleutelmoment. Hoe was die middag gelopen als ik begonnen was vanuit de eerste versnelling? Wellicht iets minder gestrest geweest van de kapotte stofzuiger. Hmmm, was er iets van waarheid in de eerste-versnellingstip?

Langzaam begon ik de tips uit te proberen. Eerst wat rust, een kop koffie, voordat ik aan een klus begon. Dat ging heel moeilijk, ik wilde gewoon de klus af hebben, niet eerst rust nemen. Een intern gevecht, maar ik probeerde het.

Een meditatie-app gedownload en vaak gebruikt in het begin. Lekker in de lentezon buiten. En elke dag yoga ’s ochtends om de dag kalm te beginnen. Daar was veel tijd voor tijdens de herstelperiode. Elke dag een wandeling, hoe kapot ik ook was, het hoofd leeg krijgen op de heide. De rust begon langzaam, heel langzaam, terug te keren, met veel ups en downs.

Besloten ‘clean’ te eten, en dat beviel super goed. Eindelijk na 10+ jaar met medicatie voor mijn darmen kunnen stoppen. Als ik eet, eet ik en doe ik niets anders. Dan proef ik en zie ik mijn eten; ik maak tijd voor eten. Ik mis het ‘slechte’ eten niet. Ik weet dat ‘clean’ eten me zoveel goed doet. Bijkomende pluspunt: gewicht verloren.

Ook heb ik de natuur teruggevonden; wandelen in de buitenlucht deed me goed. Ik koos ervoor om mijn betontuin een nieuwe look te geven: wat plantjes uitgekozen, een mini-heide-gevoel aan huis. Gezellig en rustgevend.

Ik bleef bang om naar mijn werk te gaan. Ik wilde niet dat de balans die ik begon te voelen, verstoord zou worden.

Eindelijk mijn eerst koffiemoment op het werk met drie lieve collega’s.  Het voelde niet fijn om het werkterrein op te gaan, maar wel superfijn om mijn collega’s te zien en spreken – wat waren ze lief.

De week erop een eerste ontmoeting met mijn baas. Ik vond het erg spannend. Wederom géén fijn gevoel om me op het werkterrein te bevinden. Ik hikte ook tegen de gedachte aan dat ik mijn directrice zou zien. Na afloop van het gesprek met mijn baas wist ik dat ik mijn directrice moest opzoeken, anders zou het nare gevoel niet weggaan.

Mijn coach geraadpleegd, een wandeling gemaakt en de stoute schoenen aangetrokken en zomaar naar mijn afdeling gelopen. Het had zo moeten zijn. Veel collega’s waren aanwezig, ook mijn directrice die op me afrende. Het was oké, ik begon te ontspannen. Lieve en warme reacties.

Re-integratie begon vlak daarna, heel langzaam. Ik was waakzaam en bang. Ik wilde nooit meer stress voelen, dat was zo’n naar gevoel. Ik twijfelde enorm aan mezelf, of ik mijn werk leuk vond, aankon. Ik kon me niet concentreren; één zin lezen maar het niet begrijpen. Dat vertelde ik niemand, het maakte me bang. Ik probeerde niet te analyseren, het te laten zijn.

Langzaam uurtjes opgebouwd en doorgegaan met coaching. Steeds wandelen en waakzaam zijn. Ik wilde het veilige gevoel niet kwijt, de rust niet kwijt. Het was me eigen geworden, dankzij mijn BoFit-coach.

Toen ineens begon ik zinnen en pagina’s weer te lezen en opnemen. Ik wilde een project weer runnen. Nerveus leidde ik mijn eerst projectteammeeting, dan de tweede en derde, en meer. Het ging, en ik begon het weer leuk te vinden.

Nu kan ik ook wat stress aan. De eerste paar keer dat ik dat strakke gevoel in mijn lijf voelde, schrok ik. Dat gevoel had ik 24/7 voordat ik uitviel. Hoe kon ik dat niet gemerkt hebben?

Het einde – of is het eigenlijk het echte begin? Als ik nu stress voel, dan weet ik dat ik rust kan inbouwen: een wandeling, een kop koffie, een ademoefening. Dan kan ik de balans hervinden en vanuit de eerste versnelling weer aan iets beginnen.

Ik mag iets te veel vinden, ik mag aangeven hoe ik me voel, wat ik wil, wat ik nodig heb, ik mag mezelf zijn.

Dagelijkse wandelingen en yoga zitten er niet meer in, de dag is te kort. In plaats daarvan zoek ik momenten op. Een blokje om in 10 minuten kan wel, een paar minuten ademoefening ook, en een koffie met een collega, pauzes in mijn agenda inbouwen – dat helpt om terug te keren naar de basis, naar mezelf.

Weet je, ik ben dankbaar dat ik uitviel, ik heb mezelf teruggevonden. Ik mag er zijn zoals ik ben. En als ik soms te hard van stapel loop, weet ik waar de rust is. Het is in mij, ik hoef alleen even naar binnen te gaan en mezelf liefde te geven, zacht te zijn.

Dank je wel Simone!