Natuurlijk had ik het al langer heel druk, zowel privé als op het werk. En ja, als ik ging slapen merkte ik dat al mijn spieren gespannen waren. Doorslapen was er al jaren niet meer bij. Op mijn werk gunde ik mijzelf geen moment rust, laat staan pauze. Maar het werk was nooit af. Thuis kon ik best opzien tegen bijvoorbeeld feestdagen. Gezellig, maar wel weer veel extra drukte.

Toch overtuigde ik mezelf dat ik spanning en ontspanning redelijk in evenwicht had. Ik wandel elke week een flinke route in de duinen, ga zo veel mogelijk overal op de fiets naar toe, en ben echt een buitenmens.

Totdat na een medische gebeurtenis ‘de man met de hamer’ langskwam.  Zonder directe aanleiding voor mijn gevoel. Het heeft nog een tijd geduurd voordat ik doorhad dat dit met een burn-out te maken had. Want dat zou mij toch niet overkomen?

Van de ene dag op de andere kon ik de dag niet meer doorkomen zonder rustmomenten. Zelfs het paasontbijt met mijn gezin was al te veel. Laat staan dat ik kon werken. Na twee weken had ik toegezegd voor een paar uur te komen werken in het weekeind. Ik stond alleen, er waren geen collega’s. Na anderhalf uur werd ik helemaal niet goed. Achteraf denk ik dat het een paniekaanval was. Ik voelde me duizelig en had hartkloppingen. Ik kon alleen nog maar denken dat ik naar huis wilde. De volgende dag zou ik weer werken. Ik heb me afgemeld en afgesproken dat ik eerst twee weken thuis zou blijven. Het heeft dagen geduurd voor ik me weer wat beter voelde.

Daarna ben ik langzaam gaan opbouwen met werken. Dat kostte wel moeite. Bij elke uitbreiding van uren moest ik zorgen dat ik privé geen afspraken had. Anders werd het teveel.

Na bijna vijf maanden stelde de bedrijfsarts voor om coaching in te schakelen. Op mijn werk hadden ze al bedacht dat BoFit wel bij me zou passen. Ik twijfelde nog even omdat ik zelf al veel wandel. Maar nadat ik meer gelezen had over BoFit op de site, leek het me heel fijn.

De kennismaking met BoFit-coach Sofie vond ik heel prettig. Ik had het gevoel dat het klikte. In de daaropvolgende coachingsgesprekken werd me duidelijk dat ik het contact met mijn gevoel behoorlijk kwijt was geraakt. Door middel van oefeningen en stimulans om beter voor mezelf te zorgen, probeer ik hier verandering in te brengen. Dat is een doorlopend proces waar ik nog niet klaar mee ben, maar waarvan ik me nu wel bewust ben. Op mijn werk neem ik meer de tijd om af en toe een kleine pauze te houden en me niet schuldig te voelen als ik iets niet af heb. Thuis geef ik er meer aan toe als ik moe ben. Niet meer gewoon doorgaan, maar ik hou nu rustig een siësta.

Mijn coach heeft praktische handvatten aangereikt om niet meer in dezelfde valkuilen te trappen. Ik begin nu de week met een uur yoga. Iets wat ik eigenlijk al langer wilde, maar het kwam er niet van om me ook echt aan te melden. Aan de andere kant heb ik me een paar dagen geleden niet ziekgemeld terwijl ik me beroerd voelde. Negatief getest op corona, dus ik vond dat ik dat ik het niet kon maken. Tijdens mijn burn-outherstel was ik pas na maanden weer 100% aan het werk. Dat zal ik een volgende keer anders doen.